نای عشقم تشنه ی لبهای تو  لبهای تو

همچو باران از نشیب دره ها میگریزم میگریزم خسته در صحرای تو صحرای تو

میگریزم خسته در صحرای تو صحرای تو
مستم از یک لحظه دیدارت هنوز هنوز وه چه مستی هاست در صهبای تو صهبای تو

همچو باران از نشیب دره ها میگریزم خسته در صحرای تو صحرای تو

مستم از یک لحظه دیدارت هنوز هنوز وه چه مستی هاست در صهبای تو صهبای تو

صهبای تو …

تو بهترین فریبی که از زمانه خوردم تو آخرین کلامی که تا ترانه بردم

به جز تنت مبادا شقایقی ببویم تو هدیه کن دلی یا رمق به جست و جویم

تو بهترین فریبی که از زمانه خوردم تو آخرین کلامی که تا ترانه بردم

تنهایی و تنهایی این عاقبت دل شد بی زمزمه نامت این حنجره باطل شد

بر گونه من اشکی لغزید و نفهمیدم من بخت پریشانی بر آینه میدیدم

شبم کجا سحر کجا شبم کجا سحر کجا

به جز تنت مبادا شقایقی ببویم تو هدیه کن دلی یا رمق به جست و جویم

تو بهترین فریبی که از زمانه خوردم تو آخرین کلامی که تا ترانه بردم

به جز تنت مبادا شقایقی ببویم تو هدیه کن دلی یا رمق به جست و جویم

تو بهترین فریبی که از زمانه خوردم تو آخرین کلامی که تا ترانه بردم

بگو به باران ببارد امشب بگو بشويد از رخ غبار اين كوچه باغ ها را

كه در زلالش سحر بجويد ز بی كران ها حضور ما را

كه در زلالش سحر بجويد ز بی كران ها حضور ما را

به جست و جوی كرانه هايی كه راه برگشت از آن ندانيم

من و تو بيدار و محو ديدار سبک تر از ماه تاب و از خواب

روانه در شط نور و نرما ترانه ای بر لبان باديم

به جست و جوی كرانه هايی كه راه برگشت از آن ندانيم

من و تو بيدار و محو ديدار سبک تر از ماه تاب و از خواب

روانه در شط نور و نرما ترانه ای بر لبان باديم

بگو به باران ببارد امشب بگو بشويد از رخ غبار اين كوچه باغ ها را

ای روشنی دیده سفر کردی و دارم از اشک روان آینه ای بر سر راهت

آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم بال و پر پرواز به خورشید نگاهت

آیینه ی بخت سیه من شد و دیدم آینده ی خود در نگه چشم سیاهت

چشم سیاهت …

تو را جویم تو را خواهم من از تو دوری نتوانم

تو را جویم تو را خواهم بیا بنشین بر دامانم

آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم بال و پر پرواز به خورشید نگاهت

تو را جویم تو را خواهم من از تو دوری نتوانم

تو را جویم تو را خواهم بیا بنشین بر دامانم

که بی تو طی شود خسارت است

اگرچه خانه در اسارت است

بمیرم که بی من چه جوری کشیدی

به چشمت چه دیدی

برمیگردم کمی بمان برمیگردم

حتی زخمی و نیمه جان برمیگردم

حتی اگر فرشته ات اهریمن شد

از دستش سرنوشت ما پوسیدن شد

بمیرم که بی من چه جوری کشیدی

به چشمت چه دیدی چه زهری چشیدی

من اقیانوس رنج و کوه دردم اگر دیگر به سویت برنگردم

ببین روز و شبم یک قصه دارد از تو دورم من بی نورم

برمیگردم کمی بمان برمیگردم

حتی زخمی و نیمه جان برمیگردم

حتی اگر فرشته ات اهریمن شد

از دستش سرنوشت ما پوسیدن شد

برمیگردم کمی بمان برمیگردم

حتی زخمی و نیمه جان برمیگردم

حتی اگر فرشته ات اهریمن شد

از دستش سرنوشت ما پوسیدن شد

دلش میخواهد برقصد سرمست ولی نا ندارد

دارد کابوس رفتن مرا این تنها بودن مرا شکنجه میدهد ولی نمیکشد

من از شبهای بی پنجره آواز بی خاطره شکنجه میشوم شکنجه میشوم

منم آن شهری که یادش رفته کسی را ندارد

دلش میخواهد برقصد سرمست ولی نا ندارد

دلم را شکستند به دور از نظرها درختم که رفتم به جشن تبرها

دارد کابوس رفتن مرا این تنها بودن مرا شکنجه میدهد ولی نمیکشد

من از شبهای بی پنجره آواز بی خاطره شکنجه میشوم شکنجه میشوم

تبسمی حریفی بایدت که از دلش حریقی آیدت به راه غم نمی یابد کسی تو را

به دوری ات مرا عادت نده تورا به دستی نمیسپارم من عاشقانه ای ادامه دارم

من از غمم چنان دل کنده ام که از جنون چنین آکنده ام به راه غم نمی یابد کسی تو را

به دوری ات مرا عادت نده تورا به دستی نمیسپارم من عاشقانه ای ادامه دارم

زیبا خطوط صورت توست سحر کن شرق و غربم همیشه فرصت توست

زیبا حقیقت دارد این بار تو نزدیکی و اینجا غزل میبارد این بار

نگاهت شراب و لبت میخانه دارد رخ تو شباهت به یک افسانه دارد

به روز و به شامم اگر شمعم تو باشی کشم پر به سویت دلم پروا نه صد پروانه دارد

زیبا خطوط صورت توست سحر کن شرق و غربم همیشه فرصت توست

زیبا حقیقت دارد این بار تو نزدیکی و اینجا غزل میبارد این بار

آسمان را بگو برف باطل نبارد

سرنوشتم در نگاهت هر لحظه با من رو به رو بود

من آوارگی را به جانم خریدم که فارغ بمیرم

مبادا که در حبس دنیای دیوانه منزل بگیرم

نترس از غرش این زمستان چالاک و باقی

من از تن گذشتم من از جان گذشتم که روحی پذیرد

سرنوشتم در نگاهت هر لحظه با من رو به رو بود