از دوچشمم میچکه هرگاه قطره خونی

یادم آید چهره صاف و گونه سُرخم

اما افسوس زآن همه خوبی نیست یک نشونی

کو نشاط عهد شباب تا بنوشم باده ناب

اما افسوس آرزوهام گشته اکنون نقش برآب

برسرم از جور زمانه مونده برجا موی سفید

خورده بر لوح دلم عُقده های یاس و امید

ای جوونی رفتی و بردی شور و نشاطم ای دریغ

من‌به یادت میکشم هردم از ته دل آهی عمیق

کاشکی میشد یک دفعه دیگه باتو بشم من روبه رو

شرح حال پیری و سُستی باتو بگویم مو به مو

بارالله ها گرفتی از من چرا

درجوونی هرآنچه بنمودی عطا

گر گرفتی نشاط و شور و حال من

ناگزیرم سپاس تو آرم به جا

غیر مهنت نشد نصیبم این دو روز زندگی

پیش یزدان خود کشیدم خِجلت و شرمندگی