تن از جنگ تن به تن مانده

من پر از اتفاق های بدم

زندگی روی دست من مانده

پسر شوخ جمع های شلوغ

من زمستان بی بهارانم

مرد بد اخم روز تنهایی

چتر چشم انتظار بارانم

رفته ام برنگشتنی باشم

گم کن این دفعه رد پایم را

تو که من را شکسته ای خود تو

جمع کن خرده شیشه هایم را

جمع کن پاره های من را از

شعر های بدون شأن نزول

من جامانده در قضا و بلا

من وامانده در ادای اصول

من بی اعتنا به مرگ خودم

من از جنگ تن به تن مانده

من مظنون به خویشتن داری

من در لابلای من مانده

من مغرور دوست داشتنی

من بدجور دوست داشتنی

من همینم درست عکس خودم

من از دور دوست داشتنی

دورتر شو که بیشتر از تو

زیر و بالای مرگ را بلدم

زندگی روی دست من مانده

من پر از اتفاق های بدم

به هوای گرفتن باران

به هوای کویر آمده‌ای

می روم برنگشتنی باشم

دورتر شو که دیر آمده‌ای

که جز ملال نصیبی نمیبرید از من

زمین سوخته ام نا امید و بی برکت

که جز مراتع نفرت نمی چرید از من

عجب که راه نفس بسته اید بر من و باز

در انتظار نفس های دیگرید از من

خزان به قیمت جان جار می زنید اما

بهار را به پشیزی نمی خرید از من

 به سر افکنده مرا سایه یی از تنهایی

چتر نیلوفر این باغچه ی بودایی

بین تنهایی و من راز بزرگی اس بزرگ

هم از آن گونه که در بین تو و زیبایی

خزان به قیمت جان جار می زنید اما

بهار را به پشیزی نمی خرید از من

شما هر اینه ایینه اید و من همه آه

عجیب نیست کز اینسان مکدّرید از من

نه در تبرّی من نیز بیم رسوایی است

به لب مباد که نامی بیاورید از من

اگر فرو بنشیند ز خون من عطشی

چه جای واهمه تیغ از شما ورید از من

به سر افکنده مرا سایه یی از تنهایی

چتر نیلوفر این باغچه ی بودایی

بین تنهایی و من راز بزرگی است ٬ بزرگ

هم از آن گونه که در بین تو و زیبایی