تب که میگدازد از آه یاران

دم که می شود جدا از ناله ها

چون حماسه در غم سربداران

باز دوباره باغبان از عطش مرد

باد امید غنچه را با خودش برد

باز رخ جوانه ها بر خاک سرد

باغ آرزو غریبانه پژمرد

آه از آرامشم به زنجیرم چرا؟

که رفته ز دستم زمانه

تار از دردم،پود من جان

بشکسته پرم ز آشیانه

بازآ دو چشمم را دریا کن

تا من ببینم با تو ساحلم را

دیریست غریبانه در انتظارم

که یابم نشان از تو اینجا ای پریزاد رویا