که جان این شعر به لب رسیده

اگرچه واژه تو را ندیده

به صفحه ی دل تو را کشیده

چشم تو رباعی

موی تو قصیده

طعم شیرین خنده های تو مانده در کلامم

مانده در پیچ موی زیبایت شعر ناتمام

کار چشمانت دلبری است و کار من تماشاست

روبروی این چشم دریایی یک کویر تنهاست

من نیمه خود را همیشه باید فقط در تو ببینم

من گر چه شعری ناتمامم با عشق تو کامل ترینم

عکسای تو رو زدم تو این اتاق بی چراغ

اسم تو شبیه بغض نشسته تو گلوی من

جای خالیت همیشه نشسته روبروی من

کجای دنیای منی گرفته خونه عطر تو

هرجا فرار میکنم دوباره میرسم به تو

بعضیا با رفتنشون تازه ادامه دار میشن

وقتی ازت دل میبرن همیشه موندگار میشن

یه حس جا مونده ازت همیشه این حوالیه

با هر کی هر جا که باشم جای تو بازم خالیه

باهر کی هرجا که باشم جای تو بازم خالیه

کجای دنیای منی گرفته خونه عطر تو

هرجا فرار می کنم دوباره میرسم به تو