که هرچه کرد آن آشنا

که برد مرا به قمزه ای

تمام شد شب سیاه

وقتی که خلوت مرا

خواب سیه آکنده بود

در عمق باور خیال

جایی برای کس نبود

پیدا نشد افسونگری

تا برگشاید این گره

وانگه که در قاب نظر

سایه ز تو افتاده بود

ای سایه از خیال من

بیرون مرو با من بمان

آتش به جان دل مزن

دل سوخته ام جانا بدان

آهسته بر گوشم بخوان

آواز مشتاقی ز جان

بودم تورا گم کرده ای

ای سایه خود را ده نشان