اون که جون دادم براش میره چه راحت

تلخ این قهوه چقدر شبیه زهره…

من براش تنگه دلم،اون ولی قهره

تک و تنهایی بیکار نشستم

لب پنجره سیگار به دستم

با تو عاشق بارون بودم

تو رفتی و من روزی سی بار شکستم

دیگه بارون نمیباره

انگار بینمون یه دیواره

انقدر میرم و میام تا بشنوم

بازم بهم بگی آره

قلبی رو که دادی بهم

ازم تو پس نگیرو

بی تو یه لحظه نمیخوام

تهران لعنتی رو

اون خاطرات و اون شبا

قدم تو بام تهرون

حالا من و تنهایی و

این کافه های شمرون

یه چند وقته که روی شونه هام سر نمیزاری

هی زنگ میزنم گوشی رو روم بر نمیداری

تو که غدی و مغروری بازم کم نمیاری

بگو که تا ابد هیچکس و جا من نمیاری