هوای عشق بی بال و پروم کرد

به من گفتی صبوری کن صبوری

صبوری طرف خاکی بر سرم کرد

شب تاره دلم. از غم گرفته

ز داغ لاله ها ماتم گرفته

زمین و اسمون

گشته سیه پوش وای

از این غصه دل عالم گرفته

به قرآنی که آیش بی شماره

به اون شاهی که تیعش ذولفغاره

سر از بالین عشقت. بر نداروم مو

که تا دین محمد بر قراره

شبی خواهم که پیغمبر ببینم

دمی با ساقی کوثر نشینم

بگیرم تو بغل قبر حسینه وای

در اون گلشن گل شادی بچینم