گفتم ز غم خمیدم گفتا خمیده باشی

گفتم ز گلستانت گفتا که بوی بردی

گفتم گلی نچیدم گفتا نچیده باشی

گفتم ز خود بریدم آن باده تا چشیدم

گفتا چه زان چشیدی از خود بریده باشی

گفتم لباس تقوی در عشق خود بریدم

گفتا به نیک نامی جامه دریده باشی

گفتم که در فراقت بس خوندل که خوردم

گفتا که سهل باشد جورم کشیده باشی

گفتم جفات تا کی گفتا همیشه باشد

از ما وفا نیاید شاید شنیده باشی

گفتم شراب لطفت آیا چه طعم دارد

گفتا گهی ز قهرم شاید مزیده باشی

گفتم که طعم آن لب گفتا ز حسرت آن

جان بر لبت چه آید شاید چشیده باشی

گفتم بکام وصلت خواهم رسید روزی

گفتا که نیک بنگر شاید رسیده باشی

خود را اگر نه بینی از وصل گل بچینی

کار تو فیض اینست خود را ندیده باشی

اینقدر معصومانه با من بد شدن چیست

وقتی که تنهاتر شدن پایان راه است

آواره ی یک راه بی مقصد شدن چیست

حالا در این خانه را وا میگذاری

داری مرا بیهوده تنها میگذاری

میخواهی از من بگذری میدانم اما

داری خودت روی خودت پا میگذاری

وقتی به پایان میرسی آغاز خود باش

تنها نمان در این سکوت آواز خود باش

در این قفس جایی برای زندگی نیست

در انتظار لحظه ی پرواز خود باش

در انتظار لحظه ی پرواز خود باش

با اینکه شاید نیستی تنهاتر از من

سرشار شو از حس خوب دل سپردن

تا کی همیشه اضطراب روز پایان

تا کی همیشه بی قرار وقت رفتن

وقتی به پایان میرسی آغاز خود باش

تنها نمان در این سکوت آواز خود باش

در این قفس جایی برای زندگی نیست

در انتظار لحظه ی پرواز خود باش

در انتظار لحظه ی پرواز خود باش

تو میتونستی نخواستی و یادت نیست همه جا رفتی و به من حواست نیست

یکی نیست مث تو که دوباره بیاد و بخواد ببره دلمو

نمیشه هیشکی که تو جای تو با کسی پر نمیشه دیگه نیست مث تو

تو مگه دوستم نداشتی چرا رفتی تنهام گذاشتی

دور شدی تو بی بهونه هیشکی مث تو یه من که پاش نیست

تو مگه دوستم نداشتی پیشم میموندی غم نداشتی

چیزی تو دلت نمونه جز تو تو دلم که هیشکی جاش نیست

تو مگه دوستم نداشتی چرا رفتی تنهام گذاشتی

دور شدی تو بی بهونه هیشکی مث تو یه من که پاش نیست

تو مگه دوستم نداشتی پیشم میموندی غم نداشتی

چیزی تو دلت نمونه جز تو تو دلم که هیشکی جاش نیست

نذار بشم شکسته تر بازم به من یه سر بزن

یا بذار اینجا بمیرم یا بیا این قلبو ببر

رو درو دیوار دلم عکستو با عشق میکشم

هر کیو دوتایی میبینم از ته دل آه میکشم

تو مگه دوستم نداشتی چرا رفتی تنهام گذاشتی

دور شدی تو بی بهونه هیشکی مث تو یه من که پاش نیست

تو مگه دوستم نداشتی پیشم میموندی غم نداشتی

چیزی تو دلت نمونه جز تو تو دلم که هیشکی جاش نیست

میگم ای کاش من جا تو بودم و تو بودی جام

بازم جلو پام تو یه راهی بذار میدونی میمرم میخندی برام

تو مگه دوستم نداشتی چرا رفتی تنهام گذاشتی

دور شدی تو بی بهونه هیشکی مث تو یه من که پاش نیست

تو مگه دوستم نداشتی پیشم میموندی غم نداشتی

چیزی تو دلت نمونه جز تو تو دلم که هیشکی جاش نیست

ئه مشه و وه لامان روژ بکه ره وه

ئه مشه و چه ن شه وه نه تیه له خه وم

له چی توریایته مینای چا وانم

سه رت په تی که بینم زولفانت

تا گیانی شیرین بکه م قوربانت .

مو غریب ای وُلاتم که نداروم ره به جایی آخی

هر چند داد ایزنوم نیرسه به جایی آخی

دردت به جونوم، بی تو نمونُم، امشو تِی مو بمون

امشو چند شوِ

بینُم زُلفونت

سرت پتی کن

صد جون شیرین کُنُم قربونت

گفته بودم بی تو میمیرم ولی این بار نه

گفته بودی عاشقم هستی ولی انگار نه

هر چی گویی دوستت دارم به جز تکرار نیست

خو نمیگیرم به این تکراره طوطی وار نه

تا که پابندت شوم از خویش میرانی مرا

دوست دارم همدمت باشم

ولی سربار نه

قصده رفتن کرده ای تا باز هم گویم بمان

بار دیگر میکنم خواهش ولی اصرار نه

گه مـرا پس می زنی ، گه باز پیشم می کشی

آنچه دستت داده ام نامش دل است افسار ، نه

آسمون اوری گرهد دنیا رو کرد سرد

آسمون اوری گرهد دنیا رو کرد سرد

مو چو چطور دل خش کنم لا ای همه برف

میروی اما خودت هم خوب میدانی عزیز

همیکنی گاهی فراموشم ولی انکار ن

سخت میگیری به من با این همه از دست تو

میشوم دلگیر شاید نازنین بیزار نه

گه مـرا پس می زنی ، گه باز پیشم می کشی

آنچه دستت داده ام نامش دل است افسار ، نه

دادم هی بیدادم هی مندم خوم تک

مر قیومت بشونمت کل یک

روح سرگردونم گلای ایوونم حتی چوب سیگارم فندک تب دارم

دوس دارن برگردی

خنده غمگینم پلکای سنگینم الکل تو خونم خونه ی زندونم

خونه ی متروکم گلای گلدونم بار روی دوشم شونه ی داغونم

دوس دارن برگردی

تو آن عهدی که با من بسته بودی مگر بهر شکستن بسته بودی

تو سنگین دل چرا از روز اول نگفتی دل به رفتن بسته بودی

نگفتی دل به رفتن بسته بودی

بغضای پنهونم چشمای گریونم حال خوب و بدمو به چشات مدیونم

بغضای پنهونم چشمای گریونم حال خوب و بدمو به چشات مدیونم

خیلی دلتنگ توام نمیخوای برگردی

این گل خشکیده دیگر ارزش چیدن ندارد

این همه دیوانگی را با که گویم با که گویم

آبروی رفته ام را در کجا باید بجویم

پیش چشمم چون به نرمی میخرامی میخرامی

در درونم مینشیند شوکران تلخ کامی

نام تو چون قصه هر شب مینشیند بر لب من

غصه ات پایان ندارد در هزار و یک شب من

روی بالینم به گریه نیمه شب سر میگذارم من

از تو این دیوانگی را هدیه دارم هدیه دارم من

ای نهال سبز تازه فصل بی بارم تو کردی تو

بی نصیب و بیقرارو زار و بیمارم تو کردی تو

غم عشق تو مادرزاد دارم

نه از آموزش استاد دارم

بدان شادم که از یمن غم تو

خراب آباد دل آباد دارم

خراب آباد دل آباد دارم

ای دریغا ای دریغا از جوانی از جوانی

سوخت و دود هوا شد پیش رویم زندگانی

با خودت این نیمه جان را این دل بی آشیان را

تا کجاها تا کجاها میکشانی میکشانی

ای نهال سبز تازه فصل بی بارم تو کردی تو

بی نصیب و بیقرارو زار و بیمارم تو کردی تو

طاقت ماندن ندارم آه ای دنیا خداحافظ

میروم تنهای تنهای ای گل زیبا خداحافظ

بنازم دست و بازوی تو صیاد بکش مرغ دلم بالله ثوابه

سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفونت مرا کشت

به قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگونت مرا کشت

ای دل داد و بیداد ای وای

اگر یار مرا دیدی به خلوت بگو ای بی وفا ای بی مروت

گریبانم ز دستت چاک چاکت نخواهم دوخت تا روز قیامت

چرا آزرده حالی ای دل ای دل همه فکر و خیالی ای دل ای دل

بسازم خنجری دل را برارم ببینم تا چه حالی ای دل ای دل

چرا افسرده حالی ای دل ای دل همه فکر و خیالی ای دل ای دل

بسازم خنجری دل را برارم ببینم تا چه حالی ای دل ای دل

دلا از دست تنهایی به جونم ز آه و ناله ی خود در فغونم

شبان تار از درد جدایی کنه فریاد مغز استخونم

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل ز رنگ روی تو دلخونم ای گل

من عاشق ز عشقت بی قرارم تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

دو زلفونت گرم تار ربابم چه میخواهی ازین حال خرابم

تو که با مو سر یاری نداری چرا هر نیمه شو آیی بخوابم