تو شمس منی من خورشید پرستم

مغرب همه اندوه اندوه غروب ات

ای قبله مشرق ثنا گوی تو هستم

ای نای گلویت همچون نی داوود

حکم آنچه تو گویی من لال تو هستم

گنجشک گلویم شرح است چو منصور

بر دار تو هستم غربال تو هستم

حیران تو گردد آن کس که بدیدت

آن دم چو برفتی صدبار شهیدت

میسوزم و نالم چون آتش نمرود

بازای گلستان بر داغ عبدیت

ای طاق ثریا طاقت بنمانده ست

مارا بستاند این ولوله بازار

ای از سر لطفش خوش در تو دمیده

هر دم که تو خواندیم انگار نه انگار

ای سرمه کشیده روز و شب مارا

ای سرو بریده نشناخته ما را

پایان بده جانا این آمد و شد را

راحت کن و بستان این خوف و رجا را

ای نای گلویت همچون نی داوود

حکم آنچه تو گویی من لال تو هستم

گنجشک گلویم شرح است چو منصور

بر دار تو هستم غربال تو هستم

سنگ ز روی خوشش خود به زبان آمده

از جبروتش به خود کوه به آتش مذاب

کوری آتش بره کور و کران آمده

شدت میدان رسید سرخ شهیدان رسید

بر سر شیطان درید تیغ کشان آمده

تازه و شاداب خود از بر یار آمده

بوی بهاران رسید غنچه دهان آمده

از تو نشان آمده شاه جهان آمده

کل بکشان کف بزن راحت جان آمده

آمده بلوا کند زهر چو همراه کند

شاهد حق بر سر پیر و جوان آمده

تازه و شاداب خود از بر یار آمده

بوی بهاران رسید غنچه دهان آمده

از تو نشان آمده شاه جهان آمده

کل بکشان کف بزن راحت جان آمده

کل بکشان کف بزن غنچه دهان آمده

کل بکشان کف بزن

کل بکشان کف بزن راحت جان آمده

آمده خود از بر غیر رخش لا اله

سبزه چمن بر رخ زرد خزان آمده

آمده از راه دور طعفه به نور

راهزنان بر ره راهزنان آمده

کل بکشان کل بکشان کل بکشان کل بکشان

از تو نشان آمده شاه جهان آمده

کل بکشان کف بزن راحت جان آمده

نشونی از برادر داری یا نه

همون بوسی که دادی توی دالون

نمیدونم به خاطر داری یا نه

شب تاریک و مهتابم نیومد نشستم تا سحر خوابم نیومد

نشستم تا دم صبح قیومت قیومت اومد و یارم نیومد

سه روزه رفتی و سی روزه حالا زمستون رفته ای نوروزه حالا

خودت گفتی سر هفته می یایم شماره کن ببین چند روزه حالا

شب مهتاب که مهتابم نیومد نشستم تا سحر خوابم نیومد

نشستم از سر شب تا خروس خون همون یار … نیومد

من از انگشتر دست تو بودم میون پنجه و شصت تو بودم

اجل اومد که جونم را بگیره ندادم چون که پا بست بودم

نشان بده تو مرا تا که نخفتم به گور

نگو روم نگو تا جان بنیوفتد شمر

بیا و تا که شوم از نفست چون بهار

امان بده که نفس تازه کنم جان جان

جوان بده که رود پیر ز جانم دوان

روح دمم که شوم از تن خاکم جدا

کوه شوم و به کشتی تو آیم الا

خزان خزان بشدم زرد ز شیطانیان

بمان بمان تو بمان در بر زندانیان

خبر خبر خبری شد خبری عاقبت

بیا بیا که مریض است این جان من

علی علی تو به والله تمام منی

دل ببری همه شب ماه تمام منی

قسم قسم به رهت جان بدهم مرتضی

رسم رسم به دو چشمان سیاهت شَها

کمان کمان به شد است این کمرم توامان

فغان فغان ز رخ دور تو شاهم شهان

جهان جهان بنخواهم چو به من ننگری

هر دو جهان بنخواهم تو به من ننگری

دوان دوان به تو آیم مگرت نامدی

مردترین مرد جهان اسد سرمدی

خبر خبر خبری شد خبری عاقبت

بیا بیا که مریض است این جان من

علی علی تو به والله تمام منی

دل ببری همه شب ماه تمام منی

قسم قسم به رهت جان بدهم مرتضی

رسم رسم به دو چشمان سیاهت شَها

تکان تکان بدهم خاک مرا در کشید

جامه دران دیده نمناک مرا سر کشید

لحد لحد شده ام زنده به تاریک گور

مگر مگر به نجاتم تو بیایی به گور

ببین ببین کفنم سوخته از نور تو

خوش آمدی به شب عاشق محجور تو

خبر خبر خبری شد خبری عاقبت

بیا بیا که مریض است این جان من

علی علی تو به والله تمام منی

دل ببری همه شب ماه تمام منی

قسم قسم به رهت جان بدهم مرتضی

رسم رسم به دو چشمان سیاهت شَها

دست کشان همچو یتیمان به سرم یا علی

غم برهان خود ز دو چشمان ترم یا علی

خشک دهان خون به گلویم برهد العطش

صبح بیا ز کرم تیغ به فرقم بکش

زهر به زهر شده ام شیر خدا یا علی

زهر چکان بنده به شمشیر خدا یا علی

کوی به کوی ر تو دنبال خدا یا علی

کفر رود هرکه شود از تو جدا یا علی

علی علی تو به والله تمام منی

دل ببری همه شب ماه تمام منی

قسم قسم به رهت جان بدهم مرتضی

رسم رسم به دو چشمان سیاهت شَها

سر و دست و تنم را

بستند به ناحق ره حق را

کشتند گلوی نفسم را

دستی که بدادی به خدایت دستان خدا بود بریدند

آن دست ببرد سر هر را خشکاند همه کار و کسم را

بی دست به دیدار خدا شو خود مست دیدار خدا شو

سیراب شوی از بر معبود من نیز شکستم قفسم را

هرآنچه که دلبستگیم بود از بند دل و جان برادر

دادم به رهش جانمو حتی فرزند صغیر نو رسم را

من تا چه خواهم که نیرزد تاجی که پر از نخوت و رنگ است

من در پی حق آمده بودم بر تیغ کشانم هوسم را

گر باز بیایم به زمانت گر باز کشانند به تیغم

تقدیم کنم جان و سرم را تعظیم کنم دادرسم را

لبخند نیامد به لبانم از فتنه ی گردن به جرس ها

رو ترش کنم اهل هوس را عباس بداند هوسم را

بخند نیامد به لبانم از فتنه ی گردن به جرس ها

رو ترش کنم اهل هوس را عباس بداند هوسم را

هر بار بیاید شب هجران در گور بلرزد تن شیطان

افتاده ز چشم نور بنگر خود نور مزار خلصم را

آن ذبح خیالش که بریده ست اما به زمین هرزه ی خود را

این داس هرس کرد هوس را خود را به تماشا هوسم را

دستِ نهیفم

خود برکَنم از

نزدِ شما تا

دستی شوم از آنِ کسی که

بی دست چو دستانِ خدا بود

من دست بدادم و بگفتم

خود پَر بکَش از ما و سلامم

بر او برسان، بوس دو دستش

دستی که از ایشان به جدا بود

از هر طرفش نیزه رسیده است

دست در تنِ عباس چکیده است

من تشنه ی دیدارِ تو هستم

عباس بیا از تو بعید است

خود قابلتان ، هیچ ندارد

دستانِ نحیف و لاغر اما

خود هیچ جز این دست نباشد

ای کاش که آن نزدِ شما بود

دریا بشد از خونِ تو احمج

میت بشد از بحرِ تو دریا

دریایِ سیه، میتِ سرخ است

زیرا به رخِ تو مبتلا بود

از هر طرفش نیزه رسیده است

از هر طرفش نیزه رسیده است

دست در تنِ عباس چکیده است

من تشنه ی دیدارِ تو هستم

عباس بیا از تو بعید است

روی خوشتان سور به هر خو

ای یوسفِ گرگ دیده ی یعقوب

مکروه سیه بر تن و هر روز

رنگم ز غمت رنگِ عزا بود

ای خوش که گوارا دمی عیسی

منت به سرم نِه بپذیران

این دستِ تهی دست چو شاید

شیری به شهیرِ کبریا بود

از هر طرفش نیزه رسیده است

دست در تنِ عباس چکیده است

من تشنه ی دیدارِ تو هستم

عباس بیا از تو بعید است

زود میخشکیدند با تو میخندیدم

وقتی قلب نابتو سخت میرنجوندم

چشمای معصومت منو میبخشیدن

مهربونی خوبی نابی محبوبی

خنده هات میخندی شکل مرواریدن

عشق گندمگونم از چشات ممنونم

که چشات بی وقفه خبر خوش میدن

مهربونی خوبی نابی محبوبی

خنده هات میخندن شکلِ مرواریدن

دستمو میگیری داغ میشم آنی

عشقم انگار دستات، دستای خورشیدن

هرکی میبینه تورو دوست داره مثل تو شه

حرکاتت حرفات مرجع تقلیدن

لبای سرخ تو هر میوه سرخی بود

داغ داغ از روی هر درختی چیدن

ماه و خورشید منی دورت میگردم

دوتا چشمات عشقم قابلِ تمجیدن

هرکی میبینه تورو دوست داره مثل تو شه

حرکاتت حرفات مرجع تقلیدن

تو بده نشون چشمات

که با اون قشون چشمات

منو تار و مار کردی

با تو بودن از خدامه غم دنیا تو چشامه

واسه تو دنیا به کامه دلمو مزار کردی

تو دلم غصه لبالب داره میسوزه از این تب

غم دلتنگیتو هر شب رو سرم هوار کردی

نمیدونم با کیایی تو کدوم حال و هوایی

کاشکی میگفتی کجایی تا بگم چیکار کردی

برق چشمون سیاهت ابر تو صورت ماهت

با نگاه بی گناهت لعنتی چیکار کردی

تو شبام موتو ندارم ماه ابروتو ندارم

رو به روم روتو ندارم حالمو خمار کردی

رو بخار شیشه اسمت دل کشیدم پیش اسمت

قطره بارون میشه اسمت یالو بی بهار کردی

تو چشام حسرت و ماتم تو نگام یه عالمه غم

همه غصه هارو با هم تو دلم قطار کردی

زیر طاق دو تا ابرو دو تا دریاچه پر قو

مث گله های آهم واسه چی فرار کردی

دستم از دست تو دوره دلم انگار تو تنوره

توی سینم که صبوره غمو موندگار کردی

بغض وحشی تو گلومه شب و عکسات رو به رومه

دیگه طاقتم تمومه منو بی قرار کردی

رنگ چشمات آسمونم خنده هات قاتل جونم

دلبر ابرو کمونم دلمو شکار کردی

رو بخار شیشه اسمت دل کشیدم پیش اسمت

قطره بارون میشه اسمت یالو بی بهار کردی

تو چشام حسرت و ماتم تو نگام یه عالمه غم

همه غصه هارو با هم تو دلم قطار کردی

جان چو کمان از خم ابروی تو

چشم‌سیه هر چه که در عالم است

وام گرفته‌است ز گیسوی تو

راه نشانم بده تا رگ به رگ

جوی شوم، جوی بلاجوی تو

آنکه به دنبال شه و شاهدست

خیمه‌ برافراخته پهلوی تو

بر تن هر بدنظر یاوه‌گو

لرزه درانداخته یاهوی تو

فاتح خیبر اسدالله علی

لعنت الله به بدگوی تو

شیرزنی کو که بِزاید چُنان

شکل حسین‌بن‌علی در جهان

غیرت الله تویی یا علی

رحمت الله به بانوی تو

غیر حلال از الکت رد نشد

خصمِ حرام است، ترازوی تو

ای نه خدا، ای نه بشر، غیر شر

کِی بِبُرد تیزیِ چاقوی تو؟

رنگ ندارد شب من یا علی

عِطر تو، روح است به‌ تن یا علی

رد شو ز شهرم صنما تا رسد

نافه‌ی مردانه‌ی خوشبوی تو

با من قدم زدی

از عشق دم زدی

تا روزگارمو

بعدا سیاه کنی

رو ردپای رود

بارون گرفته بود

شب جون گرفته بود

چادر زدم که تو

موهاتو وا کنی

گفتم که جونمو

قلب جوونمو

قد کمونمو

نذر چشات کنم

تا اعتنا کنی

کشتی بهارمو

قلب مزارمو

دار و ندارمو

دادم که دردمو

شاید دوا کنی

چشمای آسمون

رنگین ترین کمون

تعارف نکن بمون

کفشاتو دربیار

تا خون به پا کنی

درداتو مو به مو

تو گوش من بگو

تا خنده هاتو تو

جغرافیای عشق

فرمانروا کنی

ماهی کنار رود

از غصه مرده بود

خوابم نبرده بود

گفتی که نذرتو

باید ادا کنی