غما میکشتنم بی تو

نگاه کن تو چشای خیس

تنهاییم منم بی تو

تو اون آغوشی که تنها پناه گریه ها بودی

شبایی که من این زخمارو میشمردم کجا بودی

تماشا کن تو این دردو به دنیای من آوردی

تماشا کن تویی که خنده هامو با خودت بردی

نمیخوام مثل من تنها بشی با گریه ها

اما منو یادت بیار هرجا تو تنهایی زمین خوردی

هنوزم اون شبای گریه ی مستی رو یادم هست

کجا موهاتو وا کردی کجا بستی رو یادم هست

هنوزم اون شبای گریه ی مستی رو یادم هست

کجا موهاتو وا کردی کجا بستی رو یادم هست

کجا بودی شبایی که غما میکشتنم بی تو

نگاه کن تو چشای خیس تنهاییم منم بی تو

تو اون آغوشی که تنها پناه گریه ها بودی

شبایی که من این زخمارو میشمردم کجا بودی

هنوزم اون شبای گریه ی مستی رو یادم هست

کجا موهاتو وا کردی کجا بستی رو یادم هست

تو حق داری اگه رفتی اگه حرفامو یادت نیست

ولی منی که گفتی عاشقم هستی رو یادم هست

چشمای تو تهرونو به آشوب کشیدن

باب دلمی بس که دل انگیز نگاهت

خطاطی ابروتو چه مطلوب کشیدن

دور من و موهای تو نیزار کشیدن نای من و موهای تو بر دار کشیدن

هم موی من هم قد بالای تو رعنا همسایه و همزاد سپیدار کشیدن

از دست تو تو سینه ی من هل هله بر پاست انگار درختی رو پر از سار کشیدن

دست منو به موی تو محتاج کشیدن چشماتو شبیه شب معراج کشیدن

شیرینی آشور لبت قند فریمان خلخال و خطو خال لبت خطه گیلان

انگار که بابلسرو تا نور کشیدن شیرازه چشماتو سیانور کشیدن

از دست تو تو سینه ی من هل هله بر پاست انگار درختی رو پر از سار کشیدن

دست منو به موی تو محتاج کشیدن چشماتو شبیه شب معراج کشیدن

فاتح خندق نیست

به جز عشق گفت و

شنودی بین تو و حق

واقعه ی خم گفت به مردم گفت پیمبر

گفت به مردم غیر علی هیچ غیر علی شر

غیر علی هیچ غیر علی شر

قوم نمک کور گوش کن از دور ماه علی بود

از دل کعبه تا در خیبر راه علی بود

قوم نمک کور گوش کن از دور ماه علی بود

از دل کعبه تا در خیبر راه علی بود

کل جهان دید کل جهان بود شاهد منبر

بعد شد اما چشم همه کور گوش همه کر

کوفه ی بد خواه تیغ شما بود روی سر شاه

تا به قیومت رنج فقط رنج آه فقط آه

رنج فقط رنج آه فقط آه

غیر علی هیچ غیر علی شر

غیر علی هیچ غیر علی شر

مملو از غمت

نگاه میکنم به خنده های

نا منظمت

پناه میبری به شرم ساقه های نازکت

همین که دست میکشم به ریشه های محکمت

زمین پر از صدای حبس کردن و شکستنه

زمین سنگ تشنه ی شکستن تو با منه

قشنگ من رو هیچ سطح ساده ای قدم نذار

که هرکی گفته دشمت تو نیست با تو دشمنه

قشنگی تو بهترین دلیل بی قراریه

قشنگی تو مثل خسته بودن از تو جاریه

قشنگیه تو با تو راه میره آه میکشه

قشنگی تو از قشنگ بودنش فراریه

به حرف پوچ آدمای پوچ اعتنا نکن

به خاطر کسی که نیست عمرتو فدا نکن

خلاف رود خونه رو بگیر و با خودت برو

با گله های خون و فلس و استخون شنا نکن

تو نازنینی از حریر نرم آفریدنت

تو مهربونی از هوای گرم آفریدنت

خجالتی تر از گلی خجالتی تر از تویی

تو بی نظیری از غرور و شرم آفریدنت

نگاه میکنم به حالت نگاه کردنت

پناه میبرم به گریه های روی دامنت

نگاهتو بدزد از غمی که از تو پر شده

نگاه کن به شبنمی که شره کرده از تنت

پی کسی نرفتم

و پی کسی نیومدم

پشت سر قطار تو

مث یه پستچی

خیس فقط رکاب میزدم

شب بلند بدرقه شب همیشه رو

سیاه شبی عمیق مثل آه

خودم سقوط کردمو رسوندمت رسوندمت رسوندمت به پرتگاه

هزار سال دیگه ام غمت تموم باغچه رو یه شوره زار میکنه

برو فقط نگاه کن با خنده و با صورتم زمان چیکار میکنه

اگه هنوز تو خلوتت یادی ازم نمیکنی یعنی که کم گذاشتم

مرور کن مرور کن منو به خاطرت بیار با خنده ای داشتم

هزار سال دیگه ام غمت تموم باغچه رو یه شوره زار میکنه

برو فقط نگاه کن با خنده و با صورتم زمان چیکار میکنه

میچکه از جون و تنم

شعله شعله شعله ور

شد همه جای بدنم

بس که پامال ستم شد دل وامونده ی من

مث بازوی تک خورده کبوده کفنم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه

یاد چش م تو میوفتم نفسم میگیره

نفس من که هلاک نفساتن

نفس مرغای کنج قفسم میگیره

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه

یاد چشم تو میوفتم نفسم میگیره

دیگه هر تنگ غروب این دل مجنون تنهاست

میگه اون غمزه و اون عشوه و اون خنده کجاست

تو که رفتی پی کارت دل بی صاحب مردم

مث برگای خزون همسفر باد هواس

مث خورشید غروبم خفه ام دلگیرم

از خودم از همه از عشق از انسان سیرم

ولی با این همه با یاد تو و خنده ی تو

نفس آخرمو میکشم و میمیرم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه

یاد چشم تو میوفتم نفسم میگیره

همه شب نماز کردن

همه ساله حج نمودن

سفر حجاز کردن

ز مدینه تا به کعبه سر و پا برهنه رفتن

دو لب از برای لبیک به وظیفه باز کردن

به مساجد و معابد همه اعتکاف جستن ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن

شب جمعه ها نخفتن به خدای راز گفتن ز وجود بی نیازش طلب نیاز کردن

به خدا که هیچکس را ثمر آنقدر نباشد که به روی نا امیدی در بسته باز کردن

به خدا که هیچکس را ثمر آنقدر نباشد که به روی نا امیدی در بسته باز کردن

ببین چه سیرم ازت

ببین چه روزی

ازم سیاه کردی فقط

تو اون شب بن بست که بغض کرد و شکست

شبی که ساکشو بست نگاه کردی فقط

گذاشتی راحت ازت جدا شد دلم

بسوز خوبه بسوز کمت نباشه دلم

ببار این تازه روزای خوب توئه

شبی که میبینی دم غروب توئه

از اون خزون چه خبر از آسمون چه خبر

از اون دو تا چشم پر از جنون چه خبر

همون که تنها موند همون که تنها رفت

همون که عمرتو برد ازون ازون چه خبر

تموم دیگه تموم کدوم عشق کدوم

که عشق عمر منو حروم کرد حروم

که پیر کرد منو اسیر کرد منو

که پیش چشم خودم شکار شد آهوم

شکار شد آهوم

ببار چشم من ببین چه سیرم ازت

ببین چه روزی ازم سیاه کردی فقط

تو اون شب بن بست که بغض کرد و شکست

شبی که ساکشو بست نگاه کردی فقط

از اون جنون چه خبر

مثل آسمون نبود

اونکه دیوونم کرد

لایق جنون نبود

همه چی دروغ بود

همه چی نقاب بود

بخت خوش خیال من خواب خواب خواب بود

من باید میرفتم با قطاری که برام

آخرین گلوله ی آخرین خشاب بود

من باید میرفتم زود زود زود زود

یکی تو خاطره ها زخم برداشته بود

نمیدونم قلبم واسه چی ول کن نیست

من تمومش کردم زندگی ول کن نیست

با همین حال خراب با دل وامونده

از همه بریده و از همه جا مونده

من باید میرفتم با قطاری که برام

آخرین گلوله ی آخرین خشاب بود

من باید میرفتم زود زود زود زود

یکی تو خاطره ها زخم برداشته بود