که تو پاکی و خدایی

نروم جز به همان ره

که توام راه نمایی

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم

همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی

همه نوری و سروری همه جودی و جزایی

همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی

همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی

نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

تو زن و جفت نداری تو خور و خفت نداری

احد بی زن و جفتی ملک کامروایی

بری از خوردن و خفتن بری از شرک و شبیهی

بری از صورت و رنگی بری از عیب و خطایی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی

نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

نبد این خلق و تو بودی نبود خلق و تو باشی

نه بجنبی نه بگردی نه بکاهی نه فزایی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی

همه نوری و سروری همه جودی و جزایی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی

نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

که رویاهاش پریشونه

از این کوچه که دلتنگه

از این شهری که دل خونه

تو دیگه پا به پام نیستی ولی من باز هم زندم عجب جون سختی ام من که هنوزم فکر آیندم

به فکر روزهایی که بدون تو بازم شاده ببین این زخمای کهنه چه امیدی بهم داده

میدونم باز هم میشه بدون فکر عاشق شد برای یک دل ساده دوباره صاف و صادق شد

اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

تو از چشام نمیخونی غمای بی زبونم غم داغی که سوزونده تا مغز استخونم رو

واسه این درد بی درمون دیگه راه علاجی نیست دارم میمیرم و دیگه به دارو احتیاجی نیست

غرورم میگه باید رفت دلم میگه یکم دیگه تحمل کن ولی هرگز دلم … خورده که میگه

اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

قدی بلند چابک

رویی لطیف زیبا

چشمی خوش کشیده

یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده

تا کی کشم عتیبت از چشم دلفریبت روزی کرشمه‌ای کن ای یار برگزیده

آن لعل دلکشش بین وان خنده دل آشوب وان رفتن خوشش بین وان گام آرمیده

آن آهوی سیه چشم از دام ما برون شد یاران چه چاره سازم با این دل رمیده

زنهار تا توانی اهل نظر میازار دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده

هر زاهدی که دیده یاقوت جان فزایش سجاده ترک کرده پیمانه در کشیده

تا کی کبوتر دل باشد چو مرغ بسمل از زخم ناوک تو در خاک و خون تپیده

تا کی کشم عتیبت از چشم دلفریبت روزی کرشمه‌ای کن ای یار برگزیده

آه در جریان بود

زل زدم به آسمون

عینکم دودی شد

با صدای زنگ در

یهو بارون بارید

دستایه خونه پر از

گل داوودی شد

ماه از راه رسید

رویه راه پله نشست

دکمه هایه قلب من

دونه دونش گم شدند

گفتم این یه معجزست

خیره شد به آسمون

همه ی ستاره ها

دونه دونه گل شدند

مهربونی ای عشق

نازنینی ای عشق

آخرین تیکه ی این

جورچینی ای عشق

مهربونی ای عشق

نازنینی ای عشق

آخرین تیکه ی این

جورچینی ای عشق

نخ بادبادکمو

یه جوری وا میکرد

تا که هر جا خواستم

بتونم پر بکشم

یه جوری تشنم کرد

که میشد دریا رو

مثه یه لیوان آب

یه نفس سر بکشم

من چه میدونستم

اومده زود بره

چه غروبی داشتند

خنده هایه آخرش

موقع خداحافظی

یه تپش از قلبم

مثه پروانه نشست

رویه سنجاق سرش

مهربونی ای عشق

نازنینی ای عشق

آخرین تیکه ی این

جورچینی ای عشق

مهربونی ای عشق

نازنینی ای عشق

آخرین تیکه ی این

جورچینی ای عشق

مگر مرا آن مو

طناب دار شود

مرا بکش بالا

چونان که عاطفه ات

جریحه دار شود

مرا بخندادن ای

مرا بگریان ای

که مرده ایست قلیل

کسی حاضر نیست

نه شادمان شود و

نه سوگوار شود

کسی به شدت تو

به صخره ام کوبید

و من فرو رفتم

به قهر دریاها

که قهر دریاها

پر از مزار شوم

بباف دارم را

و روزگارم را

سیاه کن آنگاه

مرا بکش بالا

چونانکه خرخره ام

جریحه دار شود

علاج دلتنگی

زیارتست و غم است

و نا امید شدن

جهان مگر با غم

به نا امید شدن

امیدوار شود

به دست مرگ مگر

تو را هوس نکنم

که زنده ایست علیل

گناه کاری که

به توبه میخواهد

راستکار شود

زبان چموش من است

بگو پیاده شود

کسی میترسد

گوش قطار من است

به هرکه سیلی نیست

بگو سوار شود

بباف دارم را

و روزگارم را

سیاه کن آنگاه

مرا بکش بالا

چونانکه خرخره ام

جریحه دار شود

یه بند باز که دائم

چشم تو چشم جماعت

می افته از رو طناب

یه قلب دارم من

یه ماهی قرمز

که با تمام گلو

چسبیده به قلّاب

یه بادبادک گیجم

اوج که می گیرم

ممکنه کلّه کنم

اما اسیر پروازم

یه کیمیاگر تنهام

که توی رویاهام

از کپّه ی هیزم

درخت می سازم

مثل غلاف به چاقو به من توجه کن

مثل مریض به دارو به من توجه کن

مثل نماز به خلوت به من توجه کن

مثل خدا به عبادت به من توجه کن

هنوز هیچ کتابی

به هیشکی یاد نداده

فرق درخت با

شاخ گوزن چیه

جنین سقط شده

یه حافظه است که پریده

چه فایده داره

یه مرده یادش بیاد کیه؟

چشمه ی کوچولو!

خواب نهنگ نبین

نهنگ سرگردون!

رو آب خونه نساز

قلّه ی پروازت

یه سقف ریخته ست

چلچله ی دیوونه

رو هیچ لونه نساز

مثل غلاف به چاقو به من توجه کن

مثل مریض به دارو به من توجه کن

مثل نماز به خلوت به من توجه کن

مثل خدا به عبادت به من توجه کن

از پیش آن یار آمدم

در من نگر در من نگر

بهر تو غمخوار آمدم

شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم

چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم

آن جا روم آن جا روم بالا بدم بالا روم

بازم رهان بازم رهان کاین جا به زنهار آمدم

من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم

دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم

من نور پاکم ای پسر نه مشت خاکم مختصر

آخر صدف من نیستم من در شهوار آمدم

ما را به چشم سر مبین ما را به چشم سر ببین

آن جا بیا ما را ببین کان جا سبکبار آمدم

از چار مادر برترم وز هفت آبا نیز هم

من گوهر کانی بدم کاین جا به دیدار آمدم

یارم به بازار آمده‌ست چالاک و هشیار آمده‌ست

ور نه به بازارم چه کار وی را طلبکار آمدم

ای شمس تبریزی نظر در کل عالم کی کنی

کاندر بیابان فنا جان و دل افگار آمدم

جان چو تفتان من

روح دهی مرده ام

مرده گریان من

ای همه جان من

رونق دکان من

کی بگشایی دری

بر در زندان من

اشک امانم برید

بغض گلویم درید

کاش فراوان شوی

بر شب باران من

رای شمارو فقط

خود بدهی رایحه ها

هیچ شبم بی تو نیست

رایح و ریحان من

هر چه که دارم ز تو

کاش ز خود داشتم

پیش تو قربان کنم

شاهد قربان من

هر چه سیه در من است

شر شیطان کشاند

نور بفرمای نور

بر رخ سوزان من

روح شما از الست

پاک به جانم رسید

رو سیه ام از رویتان

رحمت و رحمان من

جهل چو باشد ز تو

راه خطا اختیار

در تو نگنجد خطا

فرصت جبران من

صبر کنم در رخت

تا که شروعم رسد

دخل ببند ز خاک

اول و پایان من

کبر که شیطان بود

شهر الف میبود

در پس کبر آمدی

اکبر اوضاع من

کبر که شیطان بود

شهر الف میبود

در پس کبر آمدی

اکبر اوضاع من

بت شکند شاه ما بنده نوازی کند

ما بنوازیم نیست ناز بت بت شکن

بت بنوازد هر آن چنگ به سازی کند

آمده با قصد خود هرچه بتِ قادر است

با تبرش یک نفس دست درازی کند

خویِ علی خویِ او رویِ علی رویِ او

دست به زانو زنَد فتح اراضی کن

خوی علی خوی او رویِ علی رویِ او

دست به زانو زند فتح اراضی کن

تیغ کَشاند به هر کس که به ناحق گرفت

عدل کشاند به هر قصد به قاضی کند

سر بزند آنکه را خونِ خلایق مکید

آب رخِ مردمان ریخت بازی کند

باز بگیرد خود آن آه دل مردمان

خود دل ایتام را آمده راضی کند

در نگشاید به آن ، ذات که پهلوی خلق

میشکند دم به دم بعد نمازی کند

تیغ به فرقش زنید شیر به زهرش کنید

شیرِ خدا باز خود بنده نوازی کند

لافتی ای پدر لافتی جز شما

فزت بربک علی ، فرقِ تو را میخرم

همچو برادر شهید ، دست و سرم آنِ او

زهر بنوشم شها ، بنده شهیدت شوم

بنده سرافکنده ام ، در گذر از نطفه ات

قول دهم چون شما شیرِ خدایی روم

خوی علی خوی او روی علی رویِ او

دست به زانو زند ، فتحِ اراضی کند

خوی علی خویِ او روی علی رویِ او

دست به زانو زند ، فتحِ اراضی کند

شبه علی میرود عزل به ما میرسد

دست خدا بر سرم او برسد در برم

شبه پیمبر کلان ، جامه ی تن همچو آن

جامه دران خواهمش از سرِ او نگذرم

باید الله باتیرِ علی ذوالفقار

سینه ی گردن کشان اذن دهد میدرم

خوی علی خوی او روی علی رویِ او

دست به زانو زند ، فتحِ اراضی کند

خوی علی خوی او روی علی روی او

دست به زانو زند ، فتحِ اراضی کند

شیرین شوَم از ، شهدِ شکوهت

ای خسرویِ شیرین دهنان ، قندِ دمادم

پُر ساز رگِ نی شکرم را

مُردابِ مرا زنده کن ای دوست

از چشمه ی صافَت بدهم تا

سیراب شوم ، جان به کف آرم

تقدیم کنم پا و سَرم را

چون پست رود ، رحمتِ جانان

ما پست رویم ، تا که ببارد

بر چهره ی ما ، رحمتِ باران

دریاب زمینِ لاغرم را

نابابِ مرا باب کن ای دوست

تا بال شوم سویِ تو آیم

آزاد شوم از دو جهانت

دریاب ضمیرِ خود سَرم را

حق القدمت را ، با جان دهم ای دوست

دریاب تنم را ، دریاب سَرم را

حق القدمت را ، با چان دهم ای دوست

دریاب تنم را ، دریاب سَرم را

حق القدمت را ، با جان دهم ای دوست

دریاب تنم را ، دریاب سَرم را

حق القدمت را ، با جان دهم ای دوست

دریاب تنم را ، دریاب سَرم را

حق القدمت را ، با جان دهم ای دوست …